ผู้ก่อตั้ง บริษัท โบสตัน ไดนามิกส์ พูดถึงอนาคต โรบอตสามารถทํามากกว่าเต้นรํา

หุ่นยนต์จะเป็นอย่างไรในอนาคต?
เมื่อไม่นานมานี้ มาร์ค เรเบิร์ต ผู้ก่อตั้งของบอสตัน ไดนามิกส์ ได้เปิดเผยถึงวิสัยทัศน์ของเขา สําหรับอนาคตของหุ่นยนต์
ตอนที่มาร์ค ไรเบิร์ต สร้างโบสตันไดนัมิกส์ในปี 1992 เขาไม่แน่ใจว่าบริษัทนี้จะกลายเป็นบริษัทหุ่นยนต์ได้หรือไม่โบสตันไดนัมิกส์ ได้เปิดตัวหุ่นยนต์ Atlas bipedal และ Spot quadruped อย่างสําเร็จกลายเป็นเจ้าของอํานาจสุดของหุ่นยนต์ขา

01 การเปลี่ยนจากเทคโนโลยีปฏิบัติไปยังวิสัยทัศน์ยุทธศาสตร์
เรย์เบิร์ต ซึ่งมาจากพื้นฐานทางเทคนิคได้มีความสนใจมากขึ้นในการดําเนินการตามมุมมองระยะยาวของเขาของเทคโนโลยีหุ่นยนต์.
เพื่อจุดประสงค์นี้ รายเบิร์ตได้ก่อตั้งสถาบันปัญญาประดิษฐ์พลังงานของบอสตัน ในเดือนสิงหาคม 2022 สถาบันวิจัยนี้ได้รับการสนับสนุนจาก Hyundai Automobileและโครงการแรกๆ ก็เน้นการสอนหุ่นยนต์ให้เข้าใจโลกรอบตัวได้ดีขึ้นทําให้มันสามารถทํางานได้นอกห้องทดลอง
เรย์เบิร์ตหวังที่จะสอนหุ่นยนต์ให้ดูมนุษย์ทําภารกิจ เข้าใจสิ่งที่พวกเขาเห็น แล้วทําเอง หรือรู้ว่าเมื่อพวกเขาไม่เข้าใจเนื้อหาบางอย่างและวิธีการถามคําถามเพื่อเติมช่องว่างเหล่านี้; เป้าหมายอีกอย่างของไรเบิร์ต คือการสอนหุ่นยนต์ให้ตรวจสอบอุปกรณ์ เพื่อตรวจสอบว่ามันทํางานได้อย่างถูกต้องหรือไม่ และถ้ามันไม่ทํางาน
ความคิดเหล่านี้แสดงถึงวิสัยทัศน์ที่มองไปข้างหน้าของไรเบิร์ต สําหรับอนาคตของหุ่นยนต์พวกเขาสามารถเอาชนะข้อจํากัดของการวางโปรแกรมที่เข้มงวด และบรรลุการดําเนินงานที่อิสระและยืดหยุ่นมากขึ้นซึ่งจําเป็นต้องมีการจัดตั้งระบบคอมพิวเตอร์วิชั่นและการแสดงความรู้ที่มีพลัง ซึ่งเป็นขั้นตอนสําคัญในการบรรลุปัญญาประดิษฐ์ทั่วไป
ในขณะเดียวกัน ถ้าหุ่นยนต์สามารถตรวจสอบและซ่อมแซมความผิดพลาดได้โดยอิสระ มันจะลดต้นทุนการบํารุงรักษาและบรรลุระดับอัตโนมัติที่สูงขึ้นนี้ต้องการความเข้าใจลึกของหลักการทํางานของอุปกรณ์และมีจํานวนมากของข้อมูลที่สะสมผิดปกติ ซึ่งยังเป็นปัญหาในแง่ของความปลอดภัย
สรุปแล้ว เรย์เบิร์ตหวังที่จะผลักดันเทคโนโลยีหุ่นยนต์ไปสู่ระดับใหม่ และบรรลุการใช้งานทั่วโลก

02 ห้าประเด็นเกี่ยวกับการพัฒนาเทคโนโลยีหุ่นยนต์ต่อไป
คําถามที่ 1:ทําไมฉันถึงแบ่งปันวิสัยทัศน์ของฉันเกี่ยวกับเทคโนโลยีหุ่นยนต์ในอนาคต กับโลกภายนอกมากขึ้น เมื่อฉันอยู่ในสถาบันวิจัย?
ลิเบิร์ต:ที่บอสตันไดนัมิกส์ ผมว่าเราไม่ได้คุยเรื่องวิสัยทัศน์ เราแค่ทําสิ่งต่อไป ดูว่ามันจะเป็นอย่างไร แล้วตัดสินใจว่าจะทําอย่างไรต่อไป ผมถูกสอนว่าเมื่อคุณเขียนบทความหรือพูดคุณควรแสดงผลงานที่ทําสําเร็จแน่นอนว่าคุณสามารถพูดเกี่ยวกับสิ่งที่คุณต้องการที่จะทํา แต่คนมักจะพูดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ในวิธีนี้
นี่คือสิ่งที่แตกต่างจากการแสดงสิ่งที่เราได้ทําจริงในบอสตัน พาวเวอร์ ฉันภูมิใจที่จะแสดงสิ่งที่เราได้ทําในบอสตันไดนัมิกส์แต่ถ้าคุณต้องการที่จะตั้งห้องปฏิบัติการหุ่นยนต์ และคุณต้องการที่จะรวดเร็วเสร็จสิ้นมันจากศูนย์ดังนั้นผมจึงเริ่มตั้งใจที่จะทําสิ่งนี้มากขึ้น ไม่ต้องพูดถึงว่าในขณะนี้เราไม่มีผลงานจริงที่จะแสดง
ปัจจุบันหุ่นยนต์ต้องผ่านการฝึกซ้อมซ้ําๆ เพื่อทําหน้าที่เฉพาะเจาะจง แต่มาร์ค ไลเบิร์ตหวังว่าหุ่นยนต์จะสามารถดูมนุษย์ทําหน้าที่แล้วทําหน้าที่ด้วยตนเองไม่ว่าจะเป็นในโรงงานหรือที่บ้าน
คําถามที่สองสถาบันวิจัยจะลงทุนพลังงานมากมายในหุ่นยนต์ เพื่อใช้งานวัตถุได้ดีกว่า
ราเบิร์ต:ผมคิดว่าคนได้ทําการวิจัยปฏิบัติการมานาน 50 ปีแล้ว แต่ความก้าวหน้ายังไม่เพียงพอ
ผมไม่ได้วิจารณ์ใคร แต่ผมคิดว่างานที่ทํามาเยอะมาก ในการวางแผนเส้นทาง แต่นั่นไม่ใช่กุญแจซึ่งสามารถพัฒนาสนามนี้ได้ เหมือนการเปลี่ยนจากเทคโนโลยีการลงจอดของหุ่นยนต์ที่สแตตติกไปเป็นเทคโนโลยีการลงจอดของหุ่นยนต์แบบไดนามิก.
คําถามที่สามคุณกังวลเกี่ยวกับการรับรู้ทางลบของประชาชนเกี่ยวกับหุ่นยนต์ (โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่พัฒนาโดยตัวเอง)?
ลิเบิร์ต:สื่อมวลชนบางครั้งขยายเรื่องราวเกี่ยวกับความกลัวของมนุษย์ต่อหุ่นยนต์
ผมว่าโดยรวมแล้ว คนเราชอบหุ่นยนต์จริงๆ หรืออย่างน้อย คนหลายคนอาจจะชอบหุ่นยนต์ แม้ว่าบางครั้งพวกเขาจะกลัวหุ่นยนต์
คําถามที่ 4: คุณพบอะไรที่น่าสนใจเกี่ยวกับหุ่นยนต์เต้น?
ราเบิร์ต:ผมว่าหุ่นยนต์มีโอกาสในการแสดงอารมณ์มากมาย แต่ยังมีงานที่ยังไม่เสร็จอยู่มากมาย ในด้านนี้ในขณะที่หุ่นยนต์ไม่รู้สึกอะไรแต่พวกเขาควรฟังเพลง พวกเขาควรเห็นว่าพวกเขาเต้นกับใคร และประสานงานกับมัน
ผมต้องบอกว่า ทุกครั้งที่ผมคิดถึงเรื่องนี้ ผมสงสัยว่าผมกําลังอ่อนแอไปหรือเปล่า เพราะหุ่นยนต์มีอารมณ์ ทั้งด้านการให้และด้านการรับ